KİŞİNİN KENDİNİ KONTROL EDEBİLMESİ

     İnsanın belli bir kapasitesi vardır değil mi? Ama hiçbir zaman bununla yetinmeyiz.Hep daha fazlasını,en iyisini isteriz.Çoğu zaman iyidir bu,belki de olumlu sonuçlar doğurur ama hep mi?

Herşey her zaman mükemmel olmak zorunda mıdır?İnsan her koşulda kendini sevip,değer veremez mi?

Sınırlarımızı hırs yapıp zorlarız,sonuna kadar en mükemmeli için çaba harcarız.Peki bu hırs aşırıya kaçtığında bize zarar vermez mi?

Bence verir,hem de çok zarar verir.

Eğer hayattaki amacımız kendimizle yarışmak ise,kendi seviyemizi,gelişmemizi hesap etmekse iyi olabilir belki ama eğer işin içine başkasını geçmek,başkasının başarısızlığıyla mutlu olma derecesi eklenirse işte o zaman hiçbir başarımızın ya da güzel,seviyeli,dereceli hırslarımızın anlamı kalmaz.

Bütün yarışımız kendimizle olmalı olacaksa...

Kimsenin bizi bir başkasıyla kıyaslamasına izin vermemeliyiz.Sadece kendimiz hakkındaki konularda seviyeli bir azim ve hırsla(her şeyin dozunda olması önemlidir çünkü)yapmalıyız.

Kendimize en büyük yararı da biz sağlarız en büyük zararı da...

Kişi neyi ne amaçla yaparsa kendine yapar.Başına ne gelirse kişinin nefsinden gelir.Buna sahip çıkmak en büyük erdemdir.

Tüm bunların yanında kişinin kendini değersiz,önemsiz,gereksiz hissettiği durumlar da olabilir.

Yaptığı hiçbir şeyden keyif almayan,hiçbir başarısının farkında olmayan,kendiyle ve yaptıklarıyla yetinemeyenler de çoktur.Bu durumda kişi devasını yine kendinde bulacaktır.

Sahip olduğu her şey için şükretmek,kendisi için en hayırlı olacak şeyler için çalışmak bireyi rahatlatır,içi huzur dolar.

Elbette ki herkes en iyi,en güzel kendinde olsun ister ama bu mümkün olamaz.

Örneğin bir tarafta yazılısından 90 alıp üzülen,ağlayan bir öğrenci,diğer tarafta ise 40 alınca çok sevinen bir öğrenci hayal edin.Bunların arasındaki fark hedefleri olabilir.Ya da beklentileri ve kendilerine olan inançları...

Herkesin kendince hedefleri ve beklentileri olabilir.Başkasına karşı yargılayıcı gözle bakmak yanlıştır.

Kimi insanlar da vardır ki sanki hiç ölmeyecekmiş gibi yaşarlar.Her gücün,imkanın kendisinde olması gerektiğini düşünürler ve başkalarını ezip geçmekten zevk duyarlar.Bu insanlar kendine de saygısı olmayan insanlardır ve aslında hiçbir zaman mutlu olamazlar.Çünkü bu kadar gözü karalık kişiye zarar  verir.

                                                    ''BÜTÜN UMUDUM KENDİMDE.''

                                                                      

                                                                                        TERENTİUS

                                                       KENDİSİYLE YETİNME(82-83)